Passieblo (Wilde) - Passiflora incarnata

Namen | Familie

Passiebloemfamilie - Passifloraceae

"Passiflora" valt onder de 'klassieke vorm van homeopathie' (omdat het om één enkele plant gaat) die als doel heeft de slagkracht van het immuunsysteem op een natuurlijke manier te vergroten. De plant dankt zijn geslachtsnaam aan de gelijkenis die de bloem vertoont met de pijniginginstrumenten die gebruikt werden bij de kruisiging van Christus. De roodviolette kleur van de bijkroonbladen doet bijv. denken aan de doornenkroon en de drie stampers aan de spijkers in de handen en voeten van Jezus. Spaanse missionarissen viel dit op. De soortnaam 'incarnata' betekent 'vleeskleurig', of ook wel uitgelegd als 'opnieuw vlees geworden', dus 'wedergeboren'.

Andere talen : Passionflower, Maypop, Passiflore, Fleischfarbige Passionsblume

Volksnamen : Maracuja en Maypop

Geschiedenis

De passiebloem werd voor Europa ontdekt in Peru door een Spaanse dokter, geheten Monardes in 1569, hij beschreef het lokale gebruik van de plant en nam het mee naar de Oude Wereld waar het algauw een geliefde kruidenthee werd. Er bestaat een verhaal over de monnik Jacomo Bosio, die in 1609 bezig was met een verhandeling over 'De Glorie van Christus', toen een Augustiner frater, manuel de Villegas, die in Mexico geboren was in Rome arriveerde. Hij liet Jacomo tekeningen zien van een prachtige bloem die zo onwerkelijk mooi was dat Jacomo twijfelden aan hun bestaan en durfde ze om deze reden niet op te nemen in zijn boek. Toen hij echter meer tekeningen en beschrijvingen van priesters ontvangen had en van Mexicaanse Jezuieten de verzekering had gekregen dat de plant echt bestond, zag hij het als zijn plicht om deze bloem te presenteren als 'het grootste wonder van de glorie van Christus', in de bloem zag hij de symboliek van het Mysterie van de Passie van Jezus Christus. De corona van de bloem zag hij als de doornenkroon, de drie stampers als de spijkers waarmee Christus aan het kruis was genageld, De Spaanse veroveraars van Mexico en Zuid-Amerika leerden ook hoe zij het kruid diende te gebruiken van de Azteken en al gauw werd de plant ook gecultiveerd in Europa, ook al door de onwerkelijk mooie bloem, sinds zijn ontdekking is de Passieblo in gebruik als een verdovend, krampopheffend middel voor de zenuwbanen. Indianen van het gehele Amazonegebied gebruiken het als een licht verdovend middel.

In veel landen van Europa werd het gebruikt als een kalmerend medicijn. Het werd geintroduceerd in de Noord-Amerikaanse geneeskunde in het midden van de 19^de eeuw. Ook de vele inheemse volkeren van Noord-Amerikaanse Indianen van de Zuidelijke naties, gebruiken dit middel al meer dan 200 jaar. Onder slaven werd het als thee gedronken bij wijze van een kalmerend middel, maar ook als medicijn tegen hoofdpijn, bij kneuzingen en als pijnstiller.

In veel landen in Europa en in de VS en Canada is gebruik van Passiflora als rustgevend middel en als middel om de zenuwen te kalmeren gedocumenteerd voor meer dan 200 jaar. Tevens werd het gebruikt tegen koliek, diarree, dysenterie, epilepsie, slapeloosheid, morfineverslaving, zenuwzwakheid, neurose en aambeien.