Ratten informatie

Het verhaal van Ruben, een dierenwinkelratje (van nauwelijks drie weken oud bij verkoop.....)

Onderstaand verhaal is waar gebeurd. Ruben woonde gedurenden zijn leven in Rotterdam met twee ratjes van rattery Rivka, bij zijn vrouwtjes en heeft het erg goed gedaan. Hij is gezond geweest gedurende zijn leven, ondanks zijn wat slechte begin. Ruben heeft ontzettend veel geluk gehad. Ik wil graag Ruben zijn eigen verhaal laten vertellen.

Hallo allemaal,

Ik ben Ruben (een agouti ratje) en ik ben geboren in Rotterdam in een dierenwinkel. Mocht je willen weten waar, dan mag je het vragen aan de baasjes van mijn pleegmama. Zij weten precies waar ik vandaan kom. Toen ik bij mijn pleegmama kwam, was ik nog maar net 30 gram. Toen ik in de rattery aankwam, was ik veel te klein. Nu ben ik een sterke rat.

Ik heb een fijne tijd met mijn moeder gehad totdat het opeens gedaan was met de fijne tijd bij mijn moeder. Ik werd weggeplukt samen met mijn broertjes en zusjes bij mijn mama en moest het zelf maar zie te rooien, want ik kon 'zelf eten' (wat ik nog maar net geleerd had....) We hoopten nog dat we terug zouden mogen naar onze moeder, maar dat was niet zo. Elke dag die daarna kwam zat er een ratje minder, want 'die kleine ratjes waren zo lief' (volgens de klanten van de winkel). Ze dachten er niet aan dat dit precies de reden was dat we zo vroeg bij onze mama weggehaald zijn.... Daarom vertel ik u mijn verhaal. Misschien dat u dan voortaan niet meer gaat voor hele kleine ratjes en alleen nog maar ratjes haalt bij mensen die hart hebben voor ons 'kleine beestjes'... Daar kwam ik (Ruben, zoals mijn baasje mij genoemd had) bijna te laat achter! Ik wou maar dat ik niet bij die meneer in de winkel geboren was geweest, die 'ons wel groot genoeg vond om verkocht te worden'... op een te jonge leeftijd. Ik had het bijna niet meer naverteld.

In de winkel woonden we in een doorzichtige bak. We konden meerder rare dieren zien. 'Vriendje konijn en cavia', zoals iedereen ze noemde. Cavia had een lief kopje kon heel vrolijk fluiten en was me vaak aan het opvrolijken met zijn gefluit. Dat had ik nodig ook want ik kon dan wel zelf eten, maar was nog lang niet zelfstandig genoeg om het nest te verlaten. Ik had mijn mama nog zo hard nodig !

Kort daarna ben ik meegegaan met een hele lieve mevrouw met een klein meisje.

Een week later gingen we naar een plekje toe waar allemaal aardige ratten woonde, mijn vrouwtje noemde het 'een rattery'. Ik mocht twee vriendjes uitkiezen, maar zover kwam het niet eens. Na even knuffelen met de eigenaresse van de rattery, mocht ik 'logeren' bij een grote rat die wel wat op mijn eigen mama leek. Ik zag allemaal jonge ratjes die gewoon nog bij hun moeder mochten blijven wonen, tot ze oud genoeg waren om hun eigen weg te gaan. Ze waren net iets jonger als ik. Ik werd er meteen aan mijn nekvel bij getrokken door hun moeder en gewassen. Het leek wel alsof ze me gelijk mocht. Drinken ging moeizaam omdat ik te verzwakt was om hard genoeg te piepen. Ook daar had de mevrouw van de rattery een goede oplossing voor. Binnen twee minuten zat ik aan heerlijke warme zoete (geiten)melk met een heel klein beetje honing, waar ik al snel meer energie van kreeg. Het was lekker zoet. Al gauw had ik genoeg energie om hard mee te piepen met mijn pleegbroertjes en zusjes.

Ik heb een paar dagen lang het beste plekje gehad bij mijn pleegmama. Vanaf dat moment werd ik elke dag sterker, leerde ik spelen met mijn nieuwe broertjes en zusjes en ging ik ook alles wat er om me heen gebeurde beter begrijpen. Ik mocht opnieuw leren wat het was om 'rat' te zijn. Mijn vachtje was dof toen ik kwam. Na een paar dagen begon mijn vachtje weer te glimmen en na een week begon ik aan te komen. Volgens mijn 'tijdelijke vrouwtje' kwam dat omdat ik tekorten had opgelopen, die ik toen pas begon in te lopen. Als ik nog een paar dagen alleen bij mijn eigen vrouwtjes was gebleven, dan had ik je dit verhaal niet meer kunnen vertellen. Nu wel en ik doe het ook, omdat ik op wil komen voor mijn mede-ratjes die op dezelfde manier verkocht worden.

Na twee weken bij mijn pleegmama ging ik met mijn nieuwe broers in een grote speelbak en kwam mama nog twee keer per dag op bezoek, dat was een feestje.We mochten dan melk drinken. Verder mochten we heerlijk eten uit ons eigen voerbakje. Na een paar dagen bleven de maaltijden van mijn pleegmama ineens weg. Geen probleem, het voer in het voerbakje was goed genoeg. We kregen zelfs meer lekkers. Heerlijke broodkapjes en fruit. Geweldig smaakt dat.

Na drie weken mocht ik weer met die aardige mevrouw en het kleine meisje mee. Er was alleen iets veranderd. Er woonde ineens nog twee andere ratjes in mijn hok. Ze waren al iets groter als ik maar gelukkig speelde ze erg graag. Al snel waren we goede vrienden. Ik ben nog een poosje de kleinste van de drie gebleven, maar was dat niet meer toen ik volwassen werd.

Als ik slaap, dan houd ik altijd een oogje half open. Ik denk dat ik dat doe omdat ik graag alles in de gaten houd. Misschien heb ik dat wel overgehouden aan mijn tijd in de dierenwinkel? Mijn vriendjes hebben daar helemaal geen last van. Die zijn er aan gewend dat hun voerbakje altijd vol is en dat ze zich nergens druk om hoeven te maken. Misschien leer ik dat ook nog wel, maar voorlopig ben ik nog even wie ik ben. Ik ben blij dat ik leef en ik ben mijn vrouwtje zo dankbaar dat ze me naar de rattery gebracht heeft waar mijn pleegmama me alles geleerd heeft. Ik was veel te jong om op eigen pootjes te gaan, ik had nooit zo vroeg weggehaald mogen worden bij mijn moeder. Mijn vriendjes zijn pas verhuist toen ze ruim vijfeneenhalve week oud waren en over de 85 gram wogen. Ik was veel te licht toen ik bij mijn vrouwtje kwam....

Ruben

Einde verhaal.

In de eerste week hebben we Ruben nog éénmaal per dag extra bijgevoed en toen hadden we wel eens onze twijfels of hij het echt zou gaan redden of niet. Het hing van Ruben zelf af en hij heeft zijn kansen gegrepen. Ik mag hopen dat dit soort situaties ooit een keer stoppen binnen de dierenwinkelketens.

UPDATE 17 november 2012: Ruben is uitgegroeid tot een sterke levenslustige stabiele rat, die het tot nu toe goed bij het gezin waar hij woont. In het begin (toen ik Ruben als ukkie van een paar weken oud hier opgevangen heb en bij een pleegmoeder geplaatst) heb ik wel eens gedacht dat hij iets over zou houden aan zijn achterstand, maar nu blijkt dat hij zijn achterstand dik ingelopen heeft. Geweldig mooi om te zien! En toch dringt de vraag zich op of je het desondanks dan toch maar ratjes uit een winkel moet halen? Ik vind zelf dat het een minder goede optie is, omdat ratjes vaak te jong bij de moeder weggehaald worden. Sommige kunnen nog niet eens goed zelf eten (net zoals Ruben) en hebben hun moeder nog veel te hard nodig. Het heeft daarom zeker niet mijn voorkeur. Een rattery of fokker die netjes met zijn of haar dieren omgaat, doet zijn of haar rittens niet te vroeg weg.

Gewicht vertelt trouwens wel iets van een inteeltfactor in een foklijn of niet. Niet in alle gevallen (het kan ook liggen aan te schraal voer in de beginnende levensfase, zodanig dat de jongen in gewicht achterblijven), maar het is wel degelijke een indicator op een gezonde foklijn. Let u hierop alstublieft?

Ruben is in alle rust (kort na het overlijden van zijn maatje Poncho, W-nest 2009) overleden op 25 november 2012. We zullen ons hem altijd blijven herinneren. Dat geldt in de eerste plaats voor de familie waar hij woonde, maar ook voor ons. Hij was een dapper klein kereltje wat gevochten heeft voor zijn toekomst (en die ook gekregen heeft).